ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ

 

Τί νά σού γράψω φίλε μου; 

Νέα εγώ δέν έχω ...

Τής ξενιτιάς τό μαρασμό , 

άλλο δέν τόν αντέχω. 

 

Μά τι νά κανω,δέν μπορώ, 

τίποτα δέν αλλάζει,

Θά λέω στήν αναβροχιά, 

Καλό καί τό χαλάζι.

Τά νιάτα πάν περάσανε, 

 μάς τα'φαγαν τά ξένα

καί τόν καημό μου θά σού πεί, 

πιό παρακάτω ή πένα. 

 

Δέν ήμουν εγώ γιά ξενιτιά, 

νά ζήσω σ'άλλη χώρα.

Ίσως να'ταν τυχερό,

 έτσι μέ πείρε η μπόρα ...

 

Ότι σού γράψω τώρα εδώ, 

δέν θά μέ καταλάβεις,

γιατί τό γράμμα τούτο εδώ, 

ποτέ δέν θά τό λάβεις ...

 

Θά μείνει μεσ' την λησμονιά, 

στή λήθη θά κοιμάται ...

Καί ή καρδιά μου θά χτυπά 

 τούς φίλους θά θυμάται. 

 

Είχα πολλά γιά νά σού πώ, 

καί χίλια νά σού γράψω !

Μ'επνιξε τό παράπονο, 

αισθάνομαι νά κλάψω :

 

Νά κλάψω γιά ότι έχασα, 

νά κλάψω ότι δέν έχω.

Βαρέθηκα τήν ξενιτιά 

κι άλλο δέν τήν αντέχω .

 

Αυτά σού είπα φίλε μου

 κι αλάφρωσα λιγάκι .

Καί τώρα πάω νά κοιμηθώ,

στό έρμο κρεβατάκι... 

 

Ίσως άν κάποιο όνειρο, 

μέ φέρει στήν πατρίδα,

γιατί μόνο στά όνειρα, 

μού έμεινε ελπίδα ..

Να'σαι καλά ρέ φίλε μου ! 

Πάντοτε σέ θυμάμαι.

Ποτέ δέν βγαίνεις απ'τό νού, 

ακόμα καί άν κοιμάμαι. 

 

Δημήτριος Κεραμίδας Φεβρουάριος 16/02/20

Χάμιλτον Οντάριο Καναδά

Δικαιώματα αποκλειστικά

Από τήν ποιητική μου σειρά.

Κόντρα σέ θύελλες