Όσο σάς βλέπω άλογα χτυπάει ή καρδιά μου,
γιατί θυμίζουν κάποτε ...Τά νιάτα τά δικά μου *
Τότε μέ νιάτα ατίθασα καί φλόγα στήν καρδιά μας
πολλές αγάπες στήν καρδιά καί χίλια τά όνειρα μας .
Ακόμα καί τό γέλιο μας, είχε τήν δύναμη του
γιατί ό καθεναε νόμιζε ή γή είναι δική του !
Αγάπες γλέντια έρωτες, γέμιζαν τήν ψυχή μας
τά φλογισμένα νιάτα μας μόρφεναν τήν ζωή μας *
Καί όσο μεγαλώναμε γιά την σταδιοδρομία ,
Τότε αντιληφθήκαμε τού κόσμου τρικυμία ...
Έτσι ό καθένας τράβηξε, τό δρόμο τόν δικό του
παρέα μέ τίς πικρές του, μαζί καί τόν καημό του .
Τήν μακρινή τήν σκέψη μου τώρα πού τήν σκαλίζω...
Στό απόμακρο τό παρελθόν μέ κάνει νά γυρίζω *
Καί ποιός νά είναι τάχατες δέν νοσταλγεί τά νιάτα ;
Τότε πού σάν περπάταγε τραντάζονταν ή στράτα !
Μά ό καιρός αδέκαστος πάνω μας προχωράει
τίς μαργαρίτες τής ζωής αλύπητα τίς μαδάει ...
Καί όλοι μας τό έχουμε μέσα μας τό λιοντάρι
σάν άλογο περήφανο, πού μας γεμίζει χάρη !
Όσο ακόμα ήμαστε μεσ'τής ζωής τή στράτα
στό κουρασμένο μας κορμί λέμε εμπρός περπατά *
Γιατί κάποτε ήμασταν όλοι μας άγρια άτια ...
Τώρα με τήν γνώση μσς άς δείξουμε συμπάθεια :
Στούς απογόνους π'άφησε καθενας στήν ζωή του
καί τώρα άς μεγάλωσε νά χαίρετε τήν ζωή του *
Ένα μέ πόνεσε πολύ, μέ γέμισε μέ πίκρα
τό γέλιο πού μέ στέρησαν απάνθρωπων ή κλίκα ...
Καί κάτω από τήν μάσκα μου εγώ χαμογελάω
τήν σκέψη δέν σκλαβούνουνε μπορώ καί αγαπάω !
Όσο καί άν μεγάλωσα...Εγώ δέν σταματάω
παρέα μέ τήν πένα μου πάντα θά τραγουδάω *
