ΠΑΝΤΑ ΚΆΤΙ ΣΈ ΑΠΑΣΧΟΛΕΊ ΌΣΟ ΣΚΈΦΤΕΣΑΙ

Τά βάζεις μέ τούς δήθεν φίλους σου,

πού ποτέ δέν σέ πίστεψαν...

 Γκρεμίζονταςμέσα σου καί την τελευταία 

ελπίδα πρός συνύπαρξη μιάς υγιούς αληθινής 

φιλίας *

Σέ κάνουν φορές νά νιώθεις τόσο αδύναμος

σάν μία μύγα πιασμένη στόν ιστό τής αράχνης.

Βουϊζουν τά μικρά φτερά της τζι, ζι, ζιζ,ζις

όμως αδύνατον νά δραπετεύσει πρός τήν

ελευθερία καί επέρχεται ό θάνατος της :

Εσείς κι εγώ σκλαβωμένοι, στόν παράνομο

νόμο ... 

Λογίζεσαι, 

καί εξοργίζεσαι ...

Νά ό ιστός, ό νόμος πού δέν έπιασε ποτέ

μεγάλα έντομα, όχι μόνο δέν τά πιάνει αλλά

τόν καταστρέφουν καί πετάνε ελεύθερα πρός

τήν ελευθερία * 

Εγώ σκλάβος, όχι στόν ιστό

αλλά σκλάβος τού εαυτού μου ...

Πού όσο κι άν προσπάθησα δέν μπόρεσα νά

δραπετεύσω ....

 Δέν έχω ενοχές, μά μέ κρατάν

συνήθειες, καί βιώματα πού είναι βαθιά μέσα

στήν ψυχή μου ριζωμένα *

Μέ κρατάν δάκρυα, μαρτυρίες ανθρώπων πού

πονάν καί υποφέρουν , μέ κρατάνε φωνές καί

κλάματα παιδιών πού πεθαίνουν από πείνα.

Οί άνθρωποι πού κοιμούνται στούς δρόμους

γυμνοί, νηστικοί, καί ξυλιασμένοι από τό κρύο *

Αυτά μέ κρατάνε στήν ζωή μου ντροπιασμένο

πού δεν μπορώ νά κάνω τίποτα ....

Νά σταματήσω τό κλάμα ενός παιδιού πού σέ

λίγο θά αφήσει αυτήν τήν άδικη ζωή γιατί;

Γιατί ; Μέ αυτά είμαι σκλαβωμένος αυτά όλα

σκέφτομαι κι όχι άν ό στίχος μου σέ ένα

ποίημα έχει λόγια γαρνιρισμένα μέ ομορφιά.

Τής υποκρισίας τού γλυκού λόγου καί ακόμα

τού παραμυθιάσματος ...

Μόνο ντροπή νιώθω σε τούτο τόν κόσμο

τού παραλογισμού, τού αυτισμού, τού εγωισμού,

τής ψευτιάς, καί τής υποκρισίας.

Κρίμα, γιατί αυτός ό κόσμος μόνο κόσμημα δέν

είναι τής Γης ....

 

Δημήτρης Κεραμίδας

Χάμιλτον Οντάριο Καναδά 21 /2 /21

Πρώτη κοινοποίηση 20_2/2019

Copyrite