ΉΤΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ !

Μόνος του χαμογελάει, ό ταλαίπωρος τρελός

τά παιδιά τόν πειράζουν καί τρελάρα τόν φωνάζουν.

Στέκεται καί τά κοιτάζει, μέ ένα δάκρυ στή ματιά ...

Τόν λέν τρελό μά δέν τόν νοιάζει μόνο ζητάει παρηγοριά . 

Πόνο καί θλίψη στή ματιά μέ ένα παράπονο κοιτά ...

Τό χέρι άπλωνε δειλά ελεημοσύνη νά ζητά ...

Κάποιο παιδάκι πλησιάζει στού τρελού τό χέρι,

μία πετρίτσα τού βάζει ...Εκείνος πιό πέρα τήν πετάει

τόν μικρό κατάματα κοιτάει. Τρέχει τό παιδί από ντροπή

κι τρελός βαριά αναστενάζει ! Ύστερα σιγά απ'τό σακάκι

τήν φλογέρα του βγάζει ...Από τό κουρέλι τό παλιό

πού έχει γιά σακάκι καί μέ παράπονο πικρό

μέ τήν φλογερά του άρχισε νά παίζει ένα τραγουδάκι....

Τώρα σωπαίνουν τά παιδιά κι όλα πλησίασαν δειλά ...

Καί τόν τρελό κοιτάζουν, καί μέ τό στόμα ανοιχτό

όλα τόν τρελό θαυμάζουν ! Γιά λίγο εκείνος σταματά,

νά παίζει τη φλογέρα ... Ξανά τό χέρι του ανοίγει

κάποιος μικρός ευρώ τού δίνει ....Χαρούμενα γελάει

ό φτωχός καί τό ευρώπουλο κοιτάζει !

Πήγε κοντά του ο μικρός καί σάν γονιός τό αγκαλιάζει.

Ύστερα λέει στά παιδιά, καθήστε εδώ μαζί μου !

Εγώ δέν γνώρισα αγκαλιά ούτε κανείς μέ φώναξε

παιδί μου ! Ντρέπονται τώρα τά παιδιά

σκληρά πού τόν φερθήκαν ....Τρελό δέ λέμε άλλη φορά,

Αλήθεια...! Τό υποσχεθήκαν ! Φεύγει γιά λίγο ό τρελός

καί μονά τους τ'αφήνει ...Γυρνάει μέ καραμέλες αυτός

καί στά μικρά τις δίνει ! Βγάζει απ'τήν τσέπη τό ευρώ

καί λέει πάρτο παιδί μου ...Εσύ μού έδειξες στοργή

αυτό ζητούσα στή ζωή μου ! Τά έχουν χαμένα τά παιδιά

με τού τρελού τήν τρέλα ...Εκείνους χαρούμενα γελά

καί παίρνει πάλι τή φλογέρα. Τί νά σάς παίξω ; Τά ρωτά ;

Είναι ή πιό καλή μου μέρα ! Καί άρχισε τόσο γλυκά

νά παίζει τη φλογέρα . Έπαιξε ώρες πολλές

σχεδόν μέχρι τήν δύση ... Κι από τή χαρά τά δάκρυά

έτρεχαν σάν μιά βρύση ....Μετά τά καληνύχτησε

καί έφυγε πιό πέρα ... Αύριο είπε θά σάς δώ

σάν ξημερώσει ή μέρα ! Τήν άλλη μέρα τό πρωΐ

τρέξανε πάλι τά παιδιά ...Μά δέν τόν βρήκανε εκεί

σ'αυτήν τή γνώριμη γωνιά :Καί έψαχναν στήν γειτονιά

κάθε αυλή, κάθε γωνιά .. Ό τρελός δέν ήταν πουθενά.

Ο ήλιος σάν πλησίασε κατά το μεσημέρι ...

Τότε ή καρδιά τους ράγισε σάν έμαθαν τό χαμπέρι ...

Εκεί σ'ένα παλιόσπιτο κάπου στόν κήπο πέρα ...

Βρήκαν νεκρό τόν δυστυχή στήν αγκαλιά του

σάν παιδί κρατούσε τή φλογέρα ...!

Δημήτρης Κεραμίδας Φεβρουάριος 8/02/20

Χάμιλτον Οντάριο Καναδά

Από τό βιβλίο μου ΜΑΔΗΜΕΝΕΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΕΣ