ΤΌ ΓΡΆΜΜΑ ΠΟΎ ΔΈΝ ΈΣΤΕΙΛΑ ΠΟΤΕ

Μέ τήν σκιά μου συντροφιά

λευκό χαρτί καί πένα

λόγια μέσα απ'τήν καρδιά

γράφω φίλε γιά σενα *

Γιά νά σού πώ αληθινά

πώς πάντα σέ θυμάμαι ...

Ολημερίς στήν φάμπρικα

καί βράδυα σαν κοιμάμαι.

Πόσες φορές ταξίδεψα

μέ τά φτερά τής σκέψης...

Ποτέ μου δέν σέ ξέχασα

θέλω νά μέ πιστέψεις *

Πέρασα χρόνια δύσκολα

κι άντεξα αδερφέ μου *

Να πώς εδώ θά ρίζωνα

δέν πίστευα ποτέ μου :

Έτσι οί μέρες πέρασαν

οί μήνες γίναν χρόνια ...

Καί όλα τους με γέλασαν

όσπου ήρθανε τά χιόνια ...

Καί βλέπω πιά τήν κεφαλή

νά είναι χιονισμένη ...

Κι ένα ταλαίπωρο κορμί

σαν τί νά περιμένει ;

Ένα χαμόγελο πικρό

στά χείλη μου πλανιέται,

εσένα έχω κι'αδερφό

καί τούτο δέν ξεχνιέται *

Κλείνω τό γράμμα μου αυτό

ποτέ δεν θά στό δώσω ...

Καί μέ ευλάβεια θά πώ

τώρα θά τό διπλώσω *

Νά ζήσει φίλε μου κι αυτό

στή λήθη καί στό χρόνο ...

Σέ σκέφτομαι καί σ'αγαπώ

θέλω μήν έχεις πόνο *

Δημήτρης Κεραμίδας

Hamilton Ontario Canada 26/2/21

Copyrite