ΤΌ ΠΕΠΡΩΜΈΝΟ

Ο πονεμένος την ψυχή 

νοιώθει τού πονεμένου, 

βλέπουν στούς ίδιος ορίζοντες 

του ίδιου πεπρωμένου :

Καί δέν μέ νοιάζει νά ρωτώ, 

τώρα ποιός μ'αγαπάει ;

Ούτε ποιός μέ σκέφτεται, 

ούτε κι αν μέ πονάει  ...

Έγινε ζούγκλα ή ζωή 

καί οί άνθρωποι θηρία  ...

Καί λές πώς θέλει ό ποιητής

 νά φτιάξει κοινωνία. 

Όλοι τόν έχουν στό ψηλό, 

πίσω του τον λέν τρελό 

μά χαιρετίζοντας αυτός 

τούς βγάζει τό καπέλο  ...

*Καί ψιθυρίζει μέ καημό βρέ κοινωνία 

πώς κατάντησες μπουρδέλο *

Κι έτσι κι αυτός αγέρωχα 

μ'όλους αυτούς γελάει 

δέν σταματάει στήν ζωή 

ανθρώπους νά ζητάει  ...

Παρέα μέ τήν πένα του 

καί τό λευκό χαρτί του

γράφει γιά τά παράλογα 

που βλέπει στήν ζωή του  :

Κι όσοι γελούν ειρωνικά, 

γελάει κι αυτός μαζί τους

μόνο π'αυτοί δεν έδωσαν 

αξία στήν ζωή τους  :

Δημήτρης Κεραμίδας 

Χάμιλτον Οντάριο Καναδά 🇨🇦6/1/21

Copyrite ©️