ΣΤΌ ΚΑΛΌ ΝΆ ΠΆΣ ΠΆΛΕ ΜΑΣ ΧΡΌΝΕ

 

Σε μιά γωνιά καθότανε , 
θλιμμένος ένας γέρος, 
εγώ τόν επλησίασα, 
θεώρησα σάν χρέος ...

Τί έχεις ορέ γέροντα;  
κι είσαι βαλαντομένος.
γιατί όλοι μέ διώξανε, 
απάντησε ό καημένος  :

Ποιοί είναι πού σέ διώξανε,
πιά είναι η αφεντιά σου ;
Μήπως σ'έδιωξαν γέροντα 
τά ίδια τά παιδιά σου ;

Χμ, μ'εδιωξαν  οί άνθρωποι, 
είμαι ό παλιός χρόνος  ...
Κανείς δέν μέ ευχήθηκε 
καί νοιώθω τώρα μόνος. 

Δέχτηκαν μετά χαράς 
όλοι τον αδερφό μου,
Όπως καί ένα χρόνο πρίν, 
ίδια στον ερχομό μου .

Φεύγω θέλω γιά νά τούς πείς, 
σέ όλους τους ανθρώπους, 
πώς τά καλά αποκτούνται, 
μονάχα μέ τούς κόπους. 

Μακάρι τώρα ό νέος....
τούτος ό αδερφός μου ...
Νά σας προσφέρει πιό πολλά,  
να'ναι ανώτερος μου .

Στάσου τόν εσταμάτησα, 
πιό είναι τό παράπονο σου ;
Κοιτάζοντας μου φώναξε 
δέ  βλέπεις πιά  ό βίος σου ...

Δέν σέ κατάλαβα τί λές , 
ποιός ό βιός πού έχασα ;
Γιά την πατρίδα νά τού πώ,  
τούτο πώς τό ξέχασα ;

Καθώς απομακρύνεται,  
τόν άκουσα νά λέει  ..
Εγώ ποτέ δέν θέλησα,  
τον άνθρωπο νά κλαίει  :

Στάσου γιά την πατρίδα μου, 
έχεις νά μού πείς κάτι; 
Αδερφοθήτε Έλληνες,  
φτάνει πιά τό γινάτι  ...

Δέν πρόλαβα την λέξη μου 
απ'τό στόμα  νά βγάλω 
ξύπνησα μέ ένα καημό,  
κι ένα πόνο μεγάλο  :

Καί ύστερα μονολόγησα , 
μέσα απ'την καρδιά μου ,
Πότε θά ζείς ελεύθερη, 
πατρίδα μου γλυκιά μου !

Χρόνια καί χρόνια οί ευχές 
θά έρχονται καί πάνε 
όσπου οί άνθρωποι θά δούν 
πώς πρέπει ν'αγαπάνε :

Δημήτρης Κεραμίδας 
Hamilton Ontario Canada 4/1/21
Copyrite ©️
Αναδημοσιεύτηκε τό 2020/4/1