Μίλα μου, μου λές μιλά μου κι εγώ
σέ κοιτάζω μεσ'τά μάτια σου
σαστισμένος ....Σαν τί νά σού πώ
τούς όρκους καί τις υποσχέσεις σου ;
πού τίποτα δεν κράτησες :
Νά σού θυμίσω πόσα όνειρα κάναμε
μαζί καί;
Τί κράτησες απ'όλα αυτά; Τίποτα !
Καί μού λές νά σού μιλήσω πώς νά σού
μιλήσω μού λές;
Αφού σκότωσες μέσα σου καί τήν
δική σου αλήθεια, πώς εγώ νά γλυτώσω
την δική μου ; Πνιγμένος στον καημό
καί στό δάκρυ κοιτάζω τά κομμάτια τής
ζωής μου σκόρπια όλα εδώ τριγύρω μου .
Πώς νά μιλήσω πώς ;
Έπνιξες καί τη σιωπή μου ακόμα ...
Χτίσαμε στην άμμο κι όλα γκρέμισαν
τά παρέσυρε τό κύμα τής υποκρισίας σου .
Δέν έχω δύναμη νά σού μιλήσω ...
Όχι δεν μπορώ ...
Άρχισαν πάλι τά φαντάσματα νά μέ τριγυρίζουν
νά μαζεύονται στά ερείπια καί στά
χαλάσματα στά στενά δρομάκια της ψυχής μου.
Εκεί πού σεργιανούσαμε μαζί θυμάσαι;
Δέν έχουν πλέον ανθούς, ούτε πουλιά
γιά τραγουδούν τον έρωτα μας ....
Μόνο κοράκια καί γύπες πού κατασπαράζουν
Ότι απόμεινε από κείνο τό όνειρο μας ...
Καί εσύ ακόμα μού λές μίλα μου ...
Δέν μού άφησες ούτε την σιωπή μου ικανή
νά μπορέσει νά σέ απαντήσει !
Άς μιλήσουν οί όρκοι, οι υποσχέσεις
καί κείνα τά όνειρα πού κάναμε μαζί !
Σου μίλησε ο πόνος τής ψυχής μου !
Δημήτρης Κεραμίδας
Χάμιλτον Οντάριο Καναδά🇨🇦 17/10/20
Copyrite ©️
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου