Γίνεται γλώσσα η γραφή
τής μάνας γριάς επιστολή
καί γράφει γιά τον γιό της
πάνω στής Πίνδου τα βουνά
όπου είναι στρατιώτης !
Λέει στίς πρώτες συλλαβές
" Γιέ μου, σ'είδα στόν ύπνο μου
πώς ήσουν λαβωμένος.
Σ'ένα δεντρί παιδάκι μου
ήσουν ακουμπισμένος .
Πονούσε ή λαβωματιά,
μέ ζήταγες κοντά σου.
Μέ δακρυσμένη την μάτια
κρατούσες την καρδιά σου .
Ήρθα κοντά σου γιόκα μου
έδεσα την πληγή σου .
Βάζω τό αυτί στά χείλη σου
ν'ακούσω την φωνή σου ."
( Είναι ξερά τά χείλη μου
δώσμου, νερό μητέρα,
Καιρός τώρα νά σηκωθώ
φέρε καί τά άρματα μου .
Είσαι γλυκιά μανούλα μου
θερμή ή αγκαλιά σου.
Μά βλέπω τρέμουν τά χείλια σου
καί δάκρυα στήν ματιά σου. )
Παιδί μου, εκείνα τά κορμιά
πού κείτονται εκεί πέρα ...
Μόνα τους δώ στην ερημιά,
μάνα δέν έχουν καί πατέρα;
(Μάνα, Βάστα τούς θρήνους σου
άστους νά μήν κιοτέψω ,
νά κυνηγήσω τον εχθρό
θελω αντοχή νά τρέξω .
Μάνα εδώ στήν ερημιά
δεν έχει μοσχολίβανο ,
ούτε κερί λαμπάδα.
Πάρε απ'τό έλατο δαδί
άναψ'το σάν λαμπάδα ...
Καί γράψε πάνω στό μνήνα μου :
*ΜΆΝΑ ΜΟΥ ΕΊΝΑΙ Ή ΕΛΛΆΔΑ*
Πετάχτηκε ή δόλια γριά
τραβώντας τά μαλλιά της .
Κακό σημάδι σκέφτηκε
ήταν τό όνειρο της .
Γονατιστή στήν Παναγία
θρηνεί τώρα τον γιό της !
Δημήτρης Κεραμίδας
Hamilton Ontario Canada 🇬🇷27/10/20
Copyrite ©️
Από την ποιητική μου σειρά Θροϊσμα Φύλλων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου