ΘΛΙΜΜΕΝΟΣ ΓΚΙΩΝΗΣ

 

Κλαίει  ένας  Γκιώνης καί θρηνεί μεσ'τό  βαθύ  σκοτάδι, 
λές  κάτι  νά  παρακαλεί  καί νά  ζητά  απ'τόν  Άδη  .

Τό  κλάμα  του είναι  πικρό, πόνο  γεμάτο  λύπη, 
νιώθεις  πώς κάποιονε θρηνεί, πού τόσο νά  του λείπει  !

Λέει  ό  μύθος  μιά  φορά κι έναν καιρό ήτανε δυό αδέρφια, 
καί  ή ζωή  τους μιά  χαρά , έξω  καημοί  καί  ντέρτια  .

Τό  ένα  όμως  χάθηκε,  μιά  νύχτα  μεσ'τό  δάσος  ,
καί  ό  Γκιώνης  εφορτώθηκε  τούτο εδώ  τό  λάθος  :

Ήταν  μεγαλύτερος, γι'αυτό   έπρεπε  νά  προσέχει, 
καί  τόν  μικρότερο  αδερφό  κοντά  του  νά τόν  έχει  .

Έτσι  έπεσε  επάνω  του  αυτή  ή βαριά  κατάρα, 
έτσι  ό  καημένος Γκιώνης ζεί  μέ τούτη  τή  λαχτάρα  !

Καί  βράδια  ατελείωτα,  θρηνεί  τόν  αδερφό  του, 
γιατί  τού  είπε  ή  μάνα  του, τό σφάλμα είναι  δικό  του. 

****       *******       *******        *******    ********    *****
Ρώτησα περισσότερα,  νά  μάθω  γιά  τόν  μύθο  !
Μά  δέν  τόν  έμαθα  ποτέ αυτόν  εδώ  τόν γρίφο  .

Πιά  είναι  ή  ιστορία  του κανένας  δέν  μου  λέει, 
μά  τήν  αλήθεια  ξέρω  εγώ πού  άκουσα νά κλαίει. 

Έκατσα  κι αφουγκράστηκα,  τό  θλιβερό  του  κλάμα ...

Κι απ'τήν  ψυχή,  ψιθύρισα , έχεις  κι εμένα αντάμα  :
Τά  τριζονάκια   σιώπασαν,   κι αυτά δέν  τριζονίζουν, 
οι  νυχτερίδες  ασάλεφτες,  κι αυτές  δέν  φερουγίζουν. 

Μέσα  στό  δάσος σιγαλιά  ! Τίποτα  δέν  σαλεύει, 
καί  κάθε  νηστικό  θεριό τήν  πείνα  του  παλεύει. 
Ό  χρόνος έφυγε  γοργά,  άρχισε  ξημερώνει, 
τού  Γκιώνη ό  μύθος  φίλοι  μου κάπου  εδώ  τελειώνει. 

Είναι  πολλοί  μεσ'τήν  ζωή  Γκιώνιδες  πού  θρηνούνε, 
καί  τόν  χαμένο  αδερφό,  ίσως  ποτέ  δέν  βρούνε. 
Φτάνοντας  στόν  επίλογο,  ή  Μούσα  μου λέει  νά γράψω, 

Γκιώνη άν  ακούσω  νά

  θρηνεί , παρέα του  νά  κλάψω  .
Γειά  σας  λοιπόν  καί  καλή  τύχη  στόν  καθένα  από  εσάς  .

Δημήτρης Κεραμίδας Hamilton Ontario Canada