δάσος της ζωής, εδώ πού ό δυνατός
μπορεί καί βιώνει ...
Θέλω ν'αντικρύσω τόν ήλιο μά σκεπάζουμε
τά πελώρια δέντρα μ'εμποδίζουν ...
Γιγάντια χέρια τά κλωνάρια τους πάνω
από τό κεφάλι μου .
Μέ σκιάζουν, δύσκολα μπορώ κι ανασένω
μά θέλω νά ζήσω φωνάζω ...
Κλωνάρια αδύναμα τά δυό μου χέρια,
σπρώχνω νά διασχίσω, διέξοδος πουθενά...
Άστε με νά ζηηηήσω....!
Χάθηκε ή φωνή μου ...
Πνίγηκε στίς ιαχές---Άρχισε ή επανάσταση ..!
Πέφτουν χιλιάδες μικρά δέντρα ...
Τά μεγάλα ακλόνητα .
Ίδια ιαχή επαναλαμβάνεται :
Θέλουμε να ζήσουμε--Θέλουμε νά ζήσουμε!
Καί ύστερα ησυχία ...
Μακάβρια όψη τό αίμα, εκεί πνίγηκαν
τά μικρά δέντρα ...
Τά μεγάλα εξακολουθούν νά πίνουν λαίμαργα
τό αίμα πού έτρεχε στό δρόμο ....
Έτσι χοντραίνουν τά κορμιά τους μέ τό αίμα.
Έπνιξαν μία επανάσταση ...
Όμως !
Απ'τό χυμένο αίμα νέα δέντρα ξεφύτρωσαν !!!
Θά συνεχίσουν νά κάνουν επανάσταση ...
Φωνάζοντας:
Θέλουμε νά ζήσουμε ! Θέλουμε νά ζήσουμε !
Δημήτρης Κεραμίδας
Hamilton Ontario Canada 🇨🇦18/10/20
Copyrite ©️
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου