ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΑ ΑΛΗΘΙΝΌ

Δεν βγάζει λόγια τό μυαλό

δεν γράφει τό μολύβι ...

Τ'άσπρο χαρτί τώρα κοιτώ

καί θλίψη μέ τυλίγει *

Τώρα τρέμει τό χέρι μου

στυλό γιά νά κρατήσω ...

Πού είναι πιά τό ταίρι μου

με στίχους νά υμνήσω ;

Τίποτα δέν' αληθινό

όλα φορούν μανδύα ...

Ψέμα εγιν'αληθινό

σωστή κι υποκρισία *

Δέν βρίσκω λόγια τώρα πιά

θλίψη μέ κυριεύει ...

Καί η καρδιά μου όσο χτυπά

αγάπη νά γυρεύει *

Κι εγώ σκληρά την μάλωσα "

Άντε σιχτίρ τής είπα ...

Τά λόγια κατανάλωσα

αυτή στην ίδια τρύπα ....

Λάθος ανθρωπους πάντοτε

εκείνη αγαπάει *

Λές καί κατάρα μά τό ναί

πάνω της κουβαλάει "

Έτσι θά μείνει στή σιωπή

μ'αυτή θά κουβεντιάζει ...

Θα'ρθει καί μοναξιά μαζί

καί θα την αγκαλιάζει *

Έλα, πού είσαι μούσα μου,

φωνάζω απελπισμένος "

Είναι τής μοίρας μου αυτό

νά νιώθω προδωμένος ;

Όχι μου απάντησε αυτή

κουνώντας τό κεφάλι ...

Μέσα στούς στίχους σου θά βρείς

καί την χαρά σου πάλι *

Καί μήν μαλώνεις τήν καρδιά,

γιατί κι αυτή δέν φταίει,

δώστεις μιά ζεστή αγκαλιά

πού μοναχή της κλαίει *

Δημήτρης Κεραμίδας

Hamilton Ontario Canada 5 /3/21

Copyrite