Στέκομαι στήν ακρογιαλιά
στήν θάλασσα χαζεύω,
στού δειλινού τήν μοναξιά
σένα γιά νά γυρεύω *
Οί σκέψεις βγαίνουν απ'τό νού,
σάν τά πουλιά πετάνε ...
Στά χρώματα τού δειλινού
εσένα νά ζητάνε *
Σέ λίγο ό ήλιος θά χαθεί
πέρα εκεί στήν δύση,
καί ή ψυχή μου θά πνιγεί
στόν πόνο καί στήν θλίψη :
Ή θάλασσα μέ ένιωσε,
τό κύμα της μιλάει ...
Όποιος μπορεί νά αγαπά
μπορεί καί νά πονάει *
Τήν θάλασσα τήν κοίταξα ,
κουνώντας τό κεφάλι ...
καί ύστερα τής ζήτησα
μιά χάρη νά μου κάνει "
Θάλασσα κάνε κύματα
τά λόγια απ'την ψυχή μου,
νά πάνε χαιρετίσματα
καί δώστα στήν καλή μου .
Νά πούνε δέν τήν ξέχασα
κι ότι τήν αγαπάω *
Κάθε πού έρθει σούρουπο
θά τήν αναζητάω *
Στό ακρογιάλι τούτο δώ
πού πέθανε μιά αγάπη,
κι από τά μάτια μου τά δυό
πικρό κύλισε δάκρυ "
Δημήτρης Κεραμίδας
Χάμιλτον Οντάριο Καναδά 14/5/21
Copyrite 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου