ΚΑΝΕΊΣ

Κανείς δέν ξέρει στήν ψυχή τί πόνο κουβαλάω ...

Όμως σφίγγω τά χείλη μου καί σας χαμογελάω *

Ψάχνω κι εγώ στήν έρημο πηγή νά συναντήσω ...

Καί άνθρωπο ανθρώπινο θέλω γιά να γνωρίσω "

Γράφω λέω ποιήματα, είναι όλα τρικυμία

καί ψάχνω πάντα γιά νά βρώ κι γώ λίγη ηρεμία .

Είναι τής φύσης προίκισμα, να'χεις μιά τέτοια χάρη "

Αλλά στό τέλος δυστυχώς ό άνεμος θά τά πάρει ...

Ή ποίηση έχει πάψει πιά, κι αυτή νά έχει μούσα ...

Μαζί μέ τήν αγάπη μου, δήλωσαν τήν απούσα .

Έτσι στό τέλος μένουμε όλοι μας μοναχοί μας ...

Καί τότε τά γυρεύουμε, όλα στήν προσευχή μας *

Γιατί στά λόγια μείναμε, κοιτάμε άλλων λάθη

τόν εαυτό μας όμως ; Άχ, τίποτα μήν πάθει.

Κάναμε τά αισθήματα, πιά ευτελούς αξίας ...

Κουρδισμένοι νά γελάμε καί μετά ειρωνείας.

Δημήτρης Κεραμίδας

Χάμιλτον Οντάριο Καναδά 18/05/20

Copyrite