ΜΟΎ ΑΡΈΣΕΙ ΝΆ ΦΕΎΓΩ ..,

Πόσο μ'αρέσει ή φυγή

στό πουθενά κι άς πάω ...

Χωρίς νά έχω προορισμό

ταξίδι νά γλεντάω *

Στό ίδιο μέρος δυστυχώς

πολύ δέν τό αντέχω '

Καί θέλω όσο μακριά

απ'τούς δήθεν νά τρέχω "

Εδώ εύκολα νομίζουν

πώς όλοι τους σέ ξέρουν ...

Καί δήθεν πώς σέ αγαπούν

μαζί σου υποφέρουν ...

Λένε πώς είναι φίλοι σου

δέν τό αμφισβητούνε '

Μόνο χαρούμενο ποτέ

δεν θέλουν νά σέ δούνε *

Κι εσύ ό αισθηματικός

τούς άνοιξες την καρδιά σου *

Στήν πρώτη σου αναποδιά,

έφυγαν μακριά σου ...

Τώρα μόνος μονολογείς ,

τόν ουρανό κοιτάζεις *

Μέ ένα πικρό χαμόγελο

φίλε μου αναστενάζεις"

Είναι σάν κάτι θές νά πείς

μέ μιά πικρή αλήθεια.

Οί άνθρωποι αλλάξανε

κάθε καλή συνήθεια.

Λόγια καρδιάς μου βγήκανε

καί μέ πολύ αγωνία,

ξέρω πώς δέν θ'αλλάξω γώ

τούτη τήν κοινωνία *

**** ****

Κάποιος τόν ώμο μου χτυπά

καί μένω σαστισμένος ...

Κοιτάζω δεξιά κι αριστερά

μένω απορημένος ...

Βλέπω την μούσα πλαϊ μου,

νά μου χαμογελάει *

Ύστερα μέ ύφος σοβαρό

τούτα καταμετράει ....

( Οί ποιητές αδάμαστη

έχουνε την καρδιά τους,

ξέρουνε πάντα καί κρατούν

αυτοί τά δάκρυα τους ...

Εσύ λοιπόν αντάξιος

τής μούσας φωτισμένος

πρέπει νά μένεις δυνατός

καί άς είσαι πονεμένος .

Ποτέ τίς πλάτες σου εσύ

κανέναν μήν γυρίσεις ...

Μέσα στά μάτια κοίτα τον

καί νά τόν συγχωρίσεις *)

Αυτά μού είπε ή μούσα μου

καί μ'έβαλε στην σκέψη ...

Ό άνθρωπος τόν άνθρωπο

πότε θά τόν πιστέψει ;

Δημήτρης Κεραμίδας 16/12/21

Copyrite Φώτο από διαδίκτυο