Όσα μούπατε άκουσα διαβάσα τά γραπτά σας..
Βλέπω τόν ίσιο λόγο σας, όλη τήν αρχοντιά σας ...
Υπέροχος ό λόγος σας ... χειμαρρώδης μέ ουσία
λόγια σέ κάνουν θρύψαλα, μέ όλη τή σημασία !
Ασπρόμαυρες εικόνες σας, διαβαίνουν σάν σκιές ...
Πού ψάχνουν μεσ'τό σήμερα, τό ξεχασμένο εχθές .
Καί εγώ τήν ακολούθησα, τήν όλη τή γραφή σας
σάν στό νόημα έμπαινα, έβλεπα τήν ψυχή σας ...
Τούτες τίς δύσκολες στιγμές ό κόσμος πού περνάει
δέν ξέρει πιά τί νά σκεφθεί, μόνο πληγές μετράει .
Ποιόν έχεις τώρα πλαϊ σου, κλεισμένος μεσ'τό σπίτι
σκέφτεσαι ελεύθερο πουλί καί τό φτωχό σπουργίτι *
Αποκλεισμένος τώρα πιά, μήν δείς καί τά παιδιά σου
δέν πρέπει πλέον ν'αγαπάς, πάγωσε ή καρδιά σου "
Μάς γέμισαν μέ φόβο, γιά νά μάς επιβληθούν
ύστερα νάτη ελπίδα, νά τήν νομιμοποιούν.
Κλαίει ό ήλιος μέ καημό, δακρύζει τό φεγγάρι
χάθηκε απ'τόν άνθρωπο, θαρρείς Θεού ή χάρη *
Χάνεται ό πλανήτης μα, απ'τα δικά τους χέρια
σκοτείνιασε ό ουρανός, γκρεμίζουντε τ'αστέρια ...
Δημήτρης Κεραμίδας 7/04/20
Χάμιλτον Οντάριο Καναδά
Δικαιώματα αποκλειστικά 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου