ΒΡΌΓΧΟΣ Η ΦΩΝΉ ΜΟΥ ΣΤΌ ΛΑΙΜΌ

 

Χωρίς ενδιαφέρον, διαβήκαν οί μέρες 
καί τα χρόνια πέρασαν, εγώ τυλιγμένος 
στόν μανδύα τής σιωπής μου ζώ μεσ'την
ύπαρξη σάν  ανύπαρκτος...
Ρίχνω τό βλέμμα γύρω μου κι αυτό 
τελείως αδιάφορο,  βλέποντας ανθρώπινες 
φιγούρες παντού  ...
Άνθρωποι χωρίς ανθρωπιά,  κινούνται 
πάνε κι έρχονται σάν υπνοτησμένοι ...
Καλημέρα-καλησπέρα κι ένα χαμόγελο 
κι αυτό γεμάτο υποκρισία, κρυμμένο πίσω 
από τη κουρτίνα τής ειρωνείας  ...
Σκηνικό η ζωή μας, μέ πρωταγωνιστές 
καί κομπάρσους, νικητές καί νικημένος 
χαρούμενους και λυπημένος  .
Επώνυμους και ανώνυμους μύριοι άνθρωποι 
μύριες ελπίδες, ατελείωτες σάν τα όνειρα. 
Καί ο κύκλος τής ζωής επαναλαμβάνεται, 
νυχτώνει, ξημερώνει καί η ανθρωπότητα 
διαιωνίζεται !
Σκέψεις πού έφερε η σιωπή μου καί τίς 
νιώθω σάν βρόγχο στό λαιμό μου. 
Καί ποιός νοιάστηκε γιά τήν ύπαρξη σου ;
Εσύ γιά σένα, κι εγω γιά μένα, έτσι 
πλέξαμε τό εγκώμιο τής ζωής μας. 
Βαδίσαμε χωριστά ο καθένας μόνος του
Όπως μόνος γεννιέσαι,  μόνος πεθαίνεις .
Ή ζωή είναι μία προϋπόθεση  μία ανάγκη 
μας ενώνει νά γεννούμε τά παιδιά μας ...
Τά φροντίζουμε στίς ανάγκες τους όσπου 
νά μεγαλώσουν  ...
Μά σάν γίνουν εικοσάχρονα τά στέλνουμε 
στον πόλεμο νά σκοτωθούν  ...
Σαν τί τάχα κάνουμε προσφορά στην ζωή μας; 
Ανθρώπινες θυσίες, στόν Θεό  τού κάπιταλ
συστήματος καί τό σήριαλ τής ζωής...
Συνεχίζεται μέ καινούριους πρωταγωνιστές 
καί νέους κομπάρσους νέα θύματα στήν 
Λερναία Ύδρα του κεφαλαίου  :
Ανθρώπινες σκέψεις, γιά ύπαρξη, γιά βιώσει 
γιά καλοπέραση, γιά χαρές, δάκρυα,  αγάπες, 
καί υποσχέσεις σε μία ματαιότητα  ...
Μάταια κι ό ήλιος βασίλεψε,  αύριο μπορεί 
νά μην ξημερώσει,  καί πιά είναι ή σημασία; 
Μία σκέψη, θέλουμε νά ζήσουμε νά υποδεχτούμε
αύριο τον ήλιο πάλι  !
Είναι ή υπόσχεση τής ζωής, 
είναι τό καλωσόρισμα σέ νέους 
πού γεννήθηκαν σήμερα !
Όπου θα αντικαταστήσουν παλιά (γρανάζια)
σε ένα εργοστάσιο παραγωγής όπλων. 
Πού θά σκοτώνει άνθρωπους .
Αυτός ο βρόγχος μου πνίγει το λαιμό...
Νέοι καλώς ορίσατε  !!!

Δημήτρης Κεραμίδας
 Hamilton Ontario Canada 🇨🇦15/11/20
Copyrite ©️