Βουλιαγμένος στό χθές ψάχνοντας
τους σκοτεινούς διαδρόμους τής σκέψης μου .
Προσπαθώ νά βγώ στήν επιφάνεια από
τον βυθό εκείνων τών αναμνήσεων ...
Φωνάζοντας την ελπίδα μου γιά νά με σώσει !
Μά δυστυχώς κι εκείνη μέ κάγχασε
λίγο ειρωνικά απλά προτίμησε κι εκείνη
νά μ'εγκαταλείψει ...
Απεγνωσμένα απλώνω τά χέρια μου
από κάπου νά κρατηθώ ...
Από τον πνιγμό τών μαύρων σκέψεων
γιά νά γλυτώσω :
Την χαμένη μου ελπίδα κοίταξα ίσια
μέσα στά μάτια καί τής χαμογέλασα
ειρωνικά , κρατώντας μία ηλιαχτίδα ...
Άνοιξα τής καρδιάς μου όλα τά παράθυρα
άπλετο φώς νά μπεί μέσα μου ...
Τότε είδα την σκιά της ...
Ήταν εκεί,
την ώρα πού εγώ στεκόμουν μεσ'τον
κυκεώνα των σκέψεων εκείνη ...
ή σκιά της
μέ γυροφέρνει, δεν έδωσα σημασία ..
Είπα εμπρός πάμε ζωή ...
Πάμε νά πάρουμε τόν δρόμο απ'εκεί πού
τόν αφήσαμε ...
Ένοιωσα πώς μου έφυγαν τά σκεπάσματα
αυτά πού ζέστεναν τό κορμί μου ...
Καί ξύπνησα ανοίγοντας τά μάτια ...
ήμουν μόνος εγώ καί οί σκέψεις μου .
Δημήτρης Κεραμίδας
Χάμιλτον Οντάριο Καναδά 29/12/20
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου