Συγγνώμη πού σέ πόνεσα, τοσο πολύ καρδιά μου .
Έτσι κατάφερα τώρα νά ζώ στήν μοναξιά μου .
Πόρτα δέν έβαλα ποτέ γιά νά σέ ξεκλειδώσω,
όταν ερχόταν έρωτας σέ κείνον νά σέ δώσω.
Ήσουνα πάντα ανοιχτή είσοδος ελεύθερα ...
Καί μπήκανε εκεί μέσα πολλοί όσους χωρούσα !
Έτσι νόμιζα εγώ όλο τό κόσμο αγαπούσα ...
Πού νά τό φανταστώ τόσο πολύ πού θά πονούσα.
Καί ήρθε εκείνη μέ τά θλιμμένα της τά μάτια
μέσα τήν έβαλες κι'έγινες χίλια δυό κομμάτια.
Τήν πήρες καί τήν έβαλες στή πιό ζεστή γωνιά σου
καί ξημερωνοβράδιαζε μέσα στήν αγκαλιά σου !
Όσπου μία με ..... Στάσου !
Μέ σταματάει ή καρδιά μού λέει μήν συνεχίσω
θέλει τήν ιστορία αυτή εδώ νά σταματήσω ...
Καί τίς παλιές της τίς πληγές δέν θέλει νά θυμίσω.
όμως εμένα μέ ανάγκασε πικρά γιά νά δακρύσω.
Έχεις δίκιο καρδιά μου οί παλιές πληγές ματώνουν
εκείνοι πού αγάπησαν καί όταν αυτούς προδώνουν ...
Έτσι καρδιά μου ένιωσες μιά τέτοια αχαριστία ,
από μία ψεύτρα πού τό έπαιζε έντιμη κυρία .
Τώρα έχεις συντροφιά εσύ καί ή μοναξιά σου
Καί μέ παράπονο πικρό κοιτάς τήν αγκαλιά σου ...
Ξέρω σέ πίκρανα πολύ συγχώραμε καρδιά μου
στεγνώσουν καί τά μάτια μου από τά δάκρυα μου .
Δημήτρης Κεραμίδας Ιανουάριος 10/2020
ΑΠΌ ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΆ ΜΟΥ Χάμιλτον Οντάριο Καναδά
Δικαιώματα αποκλειστικά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου