τά πάντα κουμαντάρεις,
πλούτη, χαμόγελα, σκορπάς,
Έλα κοντά μου κάθησε,
νά πούμε δυό κουβέντες,
πέσμου εσύ γιά τυχερούς,
κι εγώ γιά τούς λεβέντες!
Κρασί νά πιούμε εγώ
κι εσύ στού καπηλειού τήν άκρια
καί όταν εγώ θά σού μιλώ,
νά μέ κοιτάς στά μάτια :
Νά σέ ρωτήσω γενικά,
απ'όσα εγώ γνωρίζω
πώς φεύγεις τόσο βιαστικά;
Χωρίς νά σέ ορίζω ...
Δέν θά σού πώ παράπονα,
αλήθεια σού τό λέω,
εσύ μέ κάνεις χαίρομαι,
όποτε θές νά κλαίω ...
Έλα νά πιούμε ένα κρασί,
καί όταν θά ζαλιστούμε
μέσα στή ζάλη τή γλυκιά,
σφιχτά ν'αγκαλιαστούμε ...
Έτσι κι αλλιώς δέν πρόκειται,
εμείς νά γνωριστούμε,
θά φύγω μέ παράπονο ...
είχα πολλά νά πούμε :
πιάστην από 'τά κέρατα ,
ακούω γιά νά λένε ....
Εγώ δέν νοιάζομαι γι'αυτούς
αλλά γιά όσους κλαίνε.
Καί σύ σάν μάνα όλων μας,
κυρά ζωή τί κάνεις ;
Σ'έναν πλούτη μέ σέσουλα,
τόν άλλον τόν ξεκάνεις !
Τό νοιώθω θά χαμογελάς,
γεμάτη ειρωνεία ,
ψιθυριστά σά νά μού λές,
κοίτα τήν κοινωνία .
Ξέρω αρχόντισσα ζωή,
πάντοτε δίκιο έχεις !
Τό σύστημα έχει ενοχές,
κάνεις πώς δέν βλέπεις ;
Ζωή μου είσαι υπέροχη,
λάμπει ή ομορφιά σου !
Χαίρομαι πού εβρέθηκα ,
κι εγώ στήν αγκαλιά σου .
Μά δέν μπορώ τό σύστημα,
μόνος νά τό κουνήσω ...
Δωσ'μου εσύ τήν δύναμη,
νά τό ταρακουνήσω !
Καί μάθε το κυρά ζωή,
άμα δέν τό γνωρίζεις ...
Κάθε μέρα πονούν πολλοί,
από φτωχούς γεμίζεις.
Εσύ μπορείς κυρά ζωή,
το σύστημα νά αλλάξεις;
Καί από νύχια αιμοβόρων,
τόν κόσμο ν'απαλλάξεις !
Όλοι σέ αγαπούν ζωή,
μά όμως υποφέρουν ..
Σφίγγουν τά χείλη τα πικρά,
καί τί νά πούν δέν ξέρουν.
Χαίρομαι πού τίς γνώρισα ,
λύπες, χαρές, μαζί σου .
Μά κάνε κάτι βρέ ζωή !
Στείλε στόν κόσμο μήνυμα ,
πέτα στή γή έν' αστέρι
σέ τούτο τόν παλιόκοσμο,
μιά αλλαγή νά φέρει...
Γιατί τό γέλιο οί άνθρωποι,
τό έχουν ξεχασμένο
Φτώχεια, πίκρες, καί καημοί,
τους γίναν πεπρωμένο.
Κυρά ζωή μας πρόσεξε,
καί λίγο τά παιδιά σου ...
Κυνήγησε τό άδικο εσύ!
Καί πάρτα αγκαλιά σου !
Πώς τό αντέχεις καί μπορείς,
καί βαστά ή καρδιά σου ;
Από τήν πείνα ό θάνατος,
νά παίρνει τά παιδιά σου !
Παιδάκια παίρνει ό θάνατος,
ζωή δέν σε γνωρίσαν ...
Τά δακρυσμένα μάτια τους,
ίσα πού σ'αντικρίσαν !
Καί δέν σέ βάζω ενοχές,
σένα γιά τό σύστημα ...
Τό λέω τών ανθρώπων,
έγινε τό δυστύχημα ...
Γι'αυτό ζωή μου γέννησε,
εφτά σοφούς ακόμα !
Πρίν πάρουν οί απάνθρωποι,
τή μπουκιά απ'τό στόμα
Δημήτρης Κεραμίδας Ιανουάριος 27/2020
Copyrite ©️Δικαιώματα αποκλειστικά