Κανέναν δέν φοβήθηκα, όσο τόν εαυτό μου ...
Γι'αυτό μαζί του τά έβαλα τόν έκανα εχθρό μου .
Καί τήν καρδιά μου έστηνα πολλές φορές στόν τοίχο...
Τήν θεωρούσα υπεύθυνη, γιά τού έρωτα τό γρίφο .
Κανείς δέν ήταν αληθινός, σάν τή βροχή περνούσαν.
Καί τήν καρδιά μου μάλωνα γιατί όλοι μέ πονούσαν.
Τώρα όμως σέ αγαπώ, γιατί δέν φταίς καρδιά μου.
Γιά τίς ψεύτικες αγάπες, πού φύγαν μακριά μου ...
Περνούσα πόνο δυνατό, κόντεψε νά λυγίσω ...
Τόν ίδιο μου τον εαυτό πολύ γιά νά μισήσω.
Όταν φτάνει ό άνθρωπος, τόν εαυτό νά μισήσει...
Νοιώθει πώς όλα μέσα του, έχουνε γκρεμίσει !
Μά κάπου εγώ τά βρήκαμε, μέ τόν εαυτό μου ...
Κι αυτόν συγγνώμη ζήτησα πού έκανα εχθρό μου :
Έτσι καί τόν αγκάλιασα, μέ στοργή κι αγάπη !
Σκούπισα απ'τά μάτια μου, τό τελευταίο δάκρυ.
Ένα συγγνώμη δυνατό ζήτησα απ'τήν καρδιά μου !
Αυτή εγώ τώρα κρατώ, μέσα στήν αγκαλιά μου.
Κεραμίδας Δημήτρης Ιανουαρίου 10/2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου